çiya degil çiyan

Hiç yurttaki kızlardan bahsettim mi bir yazılarımda bilmiyorum. Biz yurt dairemizdeyken zamanla altı can arkadaş kaldık. İki senemizi beraber geçirdik. Canlarım benim hepsi benim için çok değerli. Gel gör ki okul bitince hepimiz dağıldık. Yani dağıldık derken evlerimiz birbirine en alakasız noktalarda. Bunun üzerine birde işe güce başlayanlarımız olunca biz ayda yılda bir gün görüşür olduk.

Dün o günlerden biriydi işte. Ancak 4 kişi toplanabildik. Bir arkadaşımız whatsapptan video göndererek katıldı bize :) Diğerinin buluşmalara gelmemek için hep bir bahanesi var :) Neyse sema şehir dışında oturuyor. Onu hareme götürecek servise bıraktıktan sonra üç kız lahmacun yiyelim dedik. Maşallah hepimiz gırtlağımıza düşkün insanlarız çok şükür :)

Açıkçası ben kadıköyde lahmacun yenecek bir yer bilmiyorum. Zamanında iş yerindeki arkadaşlarım ve ediz çiya diye bir lahmacuncu olduğunu söylemişti. Tabi ki benim canım aklım yemekle ilgili olduğu için kalıcı hafızaya kaydetmiş bunu. Bilgiyi olduğu yerden kullanmak üzere çıkardığımda koordinat olmadığını fark ettim. Telefonlardan çiyanın yerini arıyorduk ki dükkânının önünde durduğumuz kahveci dışarı çıkıp “bayanlar nereyi arıyorsunuz” dedi. Sanırım dükkânın önünü kapamamamız ve bir an önce gitmemiz için böyle bir hayırseverlik yaptı ve bize çiyanın yerini tarif etti.

Evet meşhur ÇİYA kebap lahmacun bıdı bıdıya geldik. İçersi kalabalık. Bu yemeklerin güzel olduğuna işaretti. Girişte oranın sahibi kılıklı bir kişi bize hoşgeldiniz beşgittiniz muhabbeti yaptı. Bu da güzel. En üst katta bir yer bulduk oturduk. Menü bir geldi. Vay arkadaş. Yirmi liranın altında bişicik yok. Lahmacun 4 lira. Hayatımın en pahalı lahmacunu. Kalkalım der gibi oldum ama o kadar kurulmuştuk ki masaya imkansızdı. Canım biz daha ölmedik dedik ve verdik siparişleri. Garson yemek siparişlerimi aldı ve gidiyordu ki arkadaşım “içeceklerimizi de söyleyelim” dedi. Garson “yemekleri getirince alacağım” dedi. Ancak biz deli gibi susuzuz, öleceğiz bir damla su için. Garsonların hiç biri suratınıza bakmıyor. Neyse zıtlık etmeyelim az bekleyelim dedik. Yemekler ve içecekler geldi. Lahmacun kuru kuru mu yenir anasını satayım. Lahmacunun yanında salata getirmeyen müesseseye bacağım girsin afedersin. “Salata parasıyla mı” dedim garsona. “Maydanoz ve limonu biz veriyoruz, arkadaşım getirecek” dedi. Biraz içim rahatladı. Bekle arkadaş bekle arkadaş sır oldu. Ne gelen var ne giden. Diğer masalara pervane bu garsonlar bizim yüzümüze bakan yok. Vereceğim parasını dikeceğim tepeme bir tanesini. En sinir olduğum şeydir. Garson veya satış temsilcisinin artist davrananı. Bende çalıştım ama daha az parası olana hiç bok muamelesi yapmadım. Bilmediğim bir şey değil insanların ağız kokusunu çekmek. Ben senden ekstra bir ilgi beklemiyorum. Doğru düzgün hizmet ver yeter. Neyse! Biz lahmacunları yedik kuru kuru. Hesabı ödedik, çıkacağız. Kapıdan ilk girdiğimizde bizle konuşan sahip kılıklı kapıdaydı. Üç hatun adamın önüne dikildik. “Siz burada yalnızca lahmacun yiyene insan gibi davranmıyor musunuz?” dedim. Adam “bir sorun mu yaşadınız” dedi. Anlattık. Adam hala efendim salata ve ek zıkkımlar parayla diyor. La çorak toprakta bile kendiliğinden çıkan şu maydanozu bile getirmediniz onu anlatmaya çalışıyoruz. Ayrıca su masaya gelmeli ya da içeceklerin siparişi baştan alınmalı! Yanlış mıyım arkadaş ya?

Sahip kılıklı gerekli arkadaşları uyaracakmış. Hee öyledir.

Diyeceğim şudur ki. On kişilik dikkat çeken bir grup falan değilseniz gitmeyin kimse ilgilenmez. Garson kardeşler vallahi odun. He kebaplarda yirmiden aşağı değil. Adam başı elli lirayı gözden çıkarın doymak istiyorsanız. Hani çorbası tatlısı zart zurt. Tuvaleti de bok gibiydi. Çöp kovası değil Pisa kulesi mübarek herkesin sidikli kağıdı üst üste yığılmış ağzıma girecek neredeyse. Aman canı çeken gitsin canım. Ben bir daha gitmem :) Sevgiler.

O günden bir kare :)