Aslında ben en çok uyurken konuşuyorum. Dilimin altında, ruhumun derinliklerine sakladığım yükleri haykırıyorum.
Korkmadan atıyorum çığlıklarımı. Düşünmüyorum, görmüyorum, bakmıyorum ileriye. Öyle rahatlıyorum ki.
Derin derin nefes alıyorum.
Serin, ferah bir hava bu içime çektiğim. Bir daha nefes alamayacakmışım gibi çekiyorum içime.
Ben ciğerlerimi doldurdukça bu serinlikle, etraf genişliyor. Kendimi sonsuz huzura bırakıyorum.
Sonra derin derin aldığım nefesler sıklaşıyor, kararıyor etraf. Diyemediklerim sığınıyor tekrar dilimin altına, uyanıyorum.
Bir düğüm boğazımda, yutkunuyorum..
tüylerim dikildi çok hoş :)
YanıtlaSillütfeen yeni bir yazı daha yaz:))
YanıtlaSilhiç bişey senin yazıların kadar moral veremiyoo :)
tıp prozac etkim olduğunu kabul etti
YanıtlaSil