işim, şehir, hayvan.

güzel bir özgürlük var bu gece içimde ve dışımda.

Bütün bir gün yattım. Duş aldım fakat kendime gelemedim. Kafam kazan gibi. Aslında bu benim tek izin günüm. Yapmam gereken bir sürü şey var. Kendime ayırabileceğim tek gün ama ben yataktan çıkmamayı tercih ettim. Yanlış yaptım biliyorum ama yaptım artık. Saatler nasıl çabuk geçti. Moralim bozuldu şuan. Bütün bir hafta insanlara dert anlatmaktan izin günümde insan görmek, sosyalleşmek istemiyorum.

İnsan ne zaman işi bırakmalı. Ne zaman işini değiştirmeli. Hiç zam yapılmadığında mı, kendini tekrar ettiğinde mi, sinirleri yıprandığında mı? Daha up uzun sayabilirim buraya. Şu sıralar tek düşündüğüm iş. Yani bu benim hayatımın işi değil, biliyorum. Hatta işe başladığımda okulu bitirdikten sonra ayrılacağım diyordum. Okulum biteli 6 ay oldu hala yerimde sayıyorum. Kendimi geliştirmek için bir adım atmıyorum. Bu gidişle mezar taşıma geldiği gibi gitti yazacaklar. İşten ayrılmak için cesaretim yok resmen. Bu benim ilk işim ve bu kadar takılı kaldığım için mi acaba? Yani mağazacılık bu bir geleceği yok. Herhangi bir motivasyonda yok. Ve ben işe ilk başladığım zamanki gibi anlayışlı, sabırlı, olumlu değilim. Hem verimli olamıyorum hem de kendimi yıpratmaya başladım. En ufak bir terslikte tüylerim diken diken oluyor, gerim gerim geriliyorum. 


Bir iş yerinde hele ki hizmet sektöründe motivasyon çok çok önemli. Yani sizi bir şekilde tatmin etmeliler ki sizden tam verim sağlayabilsinler. Ama bizde yıpranana kadar kullanılıp inceldiği yerden koparılıyor. İş çok güzel ve keyifli bir iş aslında fakat profesyonelce davranılmıyor. Bu kadar laf edip hala burada kalıyorum. Dedim ya cesaret edemiyorum. Sanki buradan ayrılırsam uzunca süre iş bulamayacakmışım. Bulsam mutlu olamayacakmışım gerekiyor. Ben ne zaman bu kadar korkak oldum?

Sevgiler.